Translate

sobota, 29 grudnia 2012

Wildest Moments

Przedłużyłam swój pobyt na "Wyspach". 
Poznałam M., który jest chyba najmilszym i najfajniejszym obcokrajowcem-mężczyzną jakiego do tej pory spotkałam. Uroczy jak dziecko, czuły jak prawdziwy mężczyzna. Zaledwie 2 lata starszy ode mnie. Zaryzykowałam, zaczęłam flirtować, chociaż początkowo miałam tu być tylko przez kolejne trzy dni. Stworzyliśmy jakiś dziwny 3dniowy zakład, żebym tylko mogła się z nim pospotykać. I chociaż ustaliliśmy drugiego dnia, że to tylko tymczasowe, że nic nie dzieje się na poważnie, że po prostu korzystamy z chwili to właśnie przejrzałam jego konto na fb i poczułam się jak zdobycz podrywacza, która na dodatek sama się podłożyła. Wczoraj kiedy zakład się skończył, ustaliliśmy, że będziemy spotykać się dalej, dopóki tu jestem. Nie wiem co z dziś, ale chociaż bardzo chce wykorzystać ten czas, chyba znowu będę musiała przeprowadzić "poważną rozmowę". Wszystko było dobrze, póki nie zaczęłam prowadzić mojego standardowego dochodzenia.
Oczywiście w czasie mojego pobytu tutaj, miałam zrobić tyle różnych rzeczy ale przecież mi się nie chce...

środa, 19 grudnia 2012

Yesterday (Insane)

Poważnie, wiem, że niewiele mnie może zaskoczyć ale czegoś takiego się nie spodziewałam.
K i X poszli pogadać w knajpie. Spotkali tam Ciebie. Nie mając powodu i ochoty na kontakt, ominęli Cię na ile się dało, usiedli w innej sali. Niestety z fizjologią nie da się wygrać i to Ty wpadłeś w końcu na nich. Ale do kurwy nędzy, kim trzeba być, żeby dosiąść się do moich znajomych i jak gdyby nigdy nic rzucać tekstami "O cześć, dawno się nie widzieliśmy, co u was? Szkoda, że się nie dosiedliście, byłoby weselej!"
POWAŻNIE?!
K widziałeś tylko raz, na jednej imprezie, na którą miałam okazję Cię zabrać, X widziałeś kilkanaście razy, bo przecież się przyjaźnimy. Do kurwy nędzy, na Twoim miejscu, zarówno ja, jak i X oraz K udawalibyśmy, że Cię nie widzimy albo skończylibyśmy na zwykłym "cześć".
Takie teksty? Do moich znajomych? Myślisz, że nie wiedzą co zrobiłeś, że obojgu wcisnęłam kit o bezbolesnym rozstaniu? Przecież zanim wyjaśniłeś wszystkie kłamstwa, X pisała do Ciebie, że w razie czego może pomóc. Nam obojgu. Żebyś tylko dał znać.

Zaczynam myśleć, że naprawdę jesteś chory, może faktycznie jesteś mitomanem. Chyba, że wydaje Ci się, że aż tak mnie nie skrzywdziłeś. Ok, z tego JAK bardzo mnie skrzywdziłeś, nie możesz sobie zdawać sprawy, możesz się domyślać, ale się nie domyślasz, bo nawet ja nie wiedziałam co do Ciebie czuję, póki mnie nie zostawiłeś na lodzie. Ale nawet X była i chyba ciągle jest w szoku, że potraktowałeś ich jakby byli Twoimi dawno niewidzianymi przyjaciółmi. Nic z tego Mój Drogi.

Nie rozumiem tego, zastanawiam się co by było gdybym była tam wczoraj z nimi, co wtedy byś zrobił. Albo gdyby oni coś o mnie wspomnieli, gdybym napisała X jakiegoś smsa albo po coś zadzwoniła.
W każdym bądź razie dzięki Tobie, musiałam łyknąć dwie tabletki żeby skoncentrować się na dzisiejszym wykładzie.

poniedziałek, 17 grudnia 2012

Heart Is a Hole

What do you do when
The truth was a lie all along?
Where do you turn to to
When you find the rights were always wrong?

All this dying I went through to live for you

And now my heart is just a hole
An empty space
That used to belong to you
But now
Now that you're gone
My soul's turned cold
Nothing to fill this heart that's a hole

What do you do when
You think you know someone inside out?
And where do you go to
When all of your faith turns into doubt?

No time machine can turn the hands of the clock
Back again

My heart is just a hole
An empty space
That used to belong to you
But now
Now that you're gone
My soul's turned cold
Nothing to fill this heart that's a hole

I still think of you when I close my eyes
Every time I do, oh, part of me dies
I still think of you when I close my eyes!

My heart is just a hole
An empty space
That used to belong to you
But now
Now that you're gone
My soul's turned cold
Nothing to fill this heart that's a hole

My soul's turned cold
Nothing to fill this heart that's a hole

What do you do when
The truth was a lie all along?

niedziela, 16 grudnia 2012

All I Want For Christmas Is You

Nie jestem typem osoby, który z niecierpliwością wyczekuje świąt, spotkania z rodziną przy stole pełnym jedzenia i podglądania prezentów pod choinką. Wyrosłam z tego dawno temu. (To brzmi jakbym miała 30-parę lat). Od dawna nie czuję atmosfery świąt, wszystko wydaje się takie sztuczne, wymuszone, jak odbębnianie starej tradycji, której nikt nie ma odwagi przerwać, bo tak nas wychowali rodzice, dziadkowie... Święta straciły dla mnie sens. Dla mnie to po prostu rodzinna kolacja z dość specyficznymi potrawami i prezentami gratis. Biorąc pod uwagę fakt, że moja nieduża rodzina i tak nie spotyka się zbyt często, może powinnam się z tego cieszyć ale nie potrafię. Brakuje atmosfery. Prezenty też nie dają już tego dreszczyku emocji, bo doskonale wiem co znajdę pod choinką.
W tym roku wywalczyłam małą odmianę. Świąt prawie nie będzie. Jadę do brata do Anglii, a tam atmosfera będzie zupełnie inna, choć też nie czysto świąteczna. Najchętniej bym tam pojechała i nie wracała.

No i znowu się popłakałam. Ostatnio to wręcz obowiązkowa część każdego mojego dnia. Tak samo jak łykanie śmierdzących ziołowych tabletek, dzięki którym mogę się jakoś wyciszyć.
Sama już nie wiem dlaczego ciągle o Tobie myślę. Wiem, że ciągle się o Ciebie martwię choć mogę się założyć, że jak zawsze radzisz sobie świetnie i pewnie kompletnie masz gdzieś to co robię i jak się czuję. Każdego dnia walczę ze sobą na tym cholernym FB, chcę Cię usunąć z listy znajomych ale powtarzam sobie, że lepiej Cię zostawić,żebyś miał okazję zobaczyć jak dobrze radzę sobie bez Ciebie. A potem umieszczam kolejne przygnębiające posty o tym, czego tak naprawdę pragnę albo obrazki, sugerujące jak bardzo nie dbam o miłość. Zaprzeczam sama sobie.

Pamiętam jak w maju myślałam o tym, że święta spędzimy razem. Jak przeszło mi przez myśl, że pojedziemy razem do mojego domu, że poznasz moją rodzinę... Albo, że zrobię wszystko żeby zostać tutaj, nie jechać do domu, żebyśmy mogli spędzić święta we dwójkę, bez zbędnych przygotowań i całej tej otoczki. Po prostu chciałam spędzić je z Tobą, chciałam pocałować Cię pod jemiołą, kupić Ci prezent mimo Twojego zakazu, pić gorące kakao albo herbatę oglądając głupie świąteczne filmy w telewizji, wyjść na wieczorny spacer, cieszyć się z tego jak ładnie wygląda padający śnieg choć tak strasznie nie lubię jego i całej zimy.

W niecałe trzy tygodnie pozwoliłeś mi uwierzyć w tyle moich marzeń, stworzyć kolejne, a potem jednego dnia, tak po prostu to wszystko zabrałeś. I mimo to, nie potrafię Cię nienawidzić, nie potrafię na dłuższą metę myśleć, że nie warto rozpamiętywać kogoś, kto tak mnie potraktował, że nie zasługujesz na moje myśli, łzy i czas.
Razem z marzeniami zabrałeś mi wiarę, że to coś, co było między nami... Po prostu już nie wierzę, że kiedykolwiek będę tak szczęśliwa jak byłam wtedy z Tobą.




niedziela, 9 grudnia 2012

untitled #4

Nie radze sobie z niczym. Chyba bym się nie obraziła, gdybym mogła iść spać i nie budzić się tak długo, długo...

piątek, 7 grudnia 2012

Apology

To my ray of sunshine,
you're the only thing that gets me by,
and when I think of you,
I know in my heart that I never tried from the start

These feelings I have for you,
will never fade away
I just can't be without you
So this is the day, you'll hear me say

I was wrong, all along.
Now I'm tryin' to change
and I'm finally starting to see
It's my fault
That you're gone
and this is my apology.

I remember the first time,
that I looked into your eyes
I couldn't believe you were mine
now I'm empty inside,
how could I leave you behind?

These feelings I have for you,
will never fade away
I just can't be without you
Now I realize that I wasn't right

Now I know, how things should be
I'll do anything,
you mean everything to me.
Please give me one more chance
to be with you again

I was wrong.
Now I'm tryin' to say
That I'm sorry,
can you forgive me?
It's my fault
That you're gone
and this is my apology.

To my ray of sunshine, this is my apology.


Piosenka, którą znalazłam będąc jeszcze w gimnazjum. I tak też brzmi, gimnazjalnie, trochę wstyd się przyznać, że coś takiego mi się podobało i podoba. Ale ten tekst. Włączyłam to przez przypadek, wsłuchałam w tekst i natychmiast pomyślałam o Tobie. Fragmenty tego tekstu są tak idealne... chociaż większość, jeśli miałaby się wydobyć z czyichś ust to Twoich, nie moich. Ale nikt tego nie powie. A już zwłaszcza nie Ty. Ciągle tęsknie, ciągle boli. Są takie momenty, że gdybyś nagle stanął w moich drzwiach to rzuciłabym Ci się na szyję. I są momenty, gdy mam nadzieję, że jeszcze się odezwiesz. I są momenty, gdy jestem na siebie zła, że zrezygnowałam z dalszej walki, chociaż wiem, że nie było o co, że nie chciałeś. I powtarzam to sobie, że przecież nie chciałeś, bo gdybyś chciał, gdyby Ci zależało...
Cały czas się o ciebie martwię.Gdy słyszę o jakimś wypadku, jesteś pierwszą osobą, o której myślę bo boję się, że to Tobie coś się stało. To też mnie boli. Że kiedyś coś może ci się stać, a ja nawet nie będę o tym wiedziała. Kurwa. Nie wierzę, że się zakochałam, tak szybko, w ułamku sekundy, że ktoś jednak był idealny, lub tak bardzo ideałowi bliski. 
A teraz ciągle próbuję pozbawić się emocji i uczuć. Nie chcę ich, nie chcę z nich więcej korzystać, nie chcę ich czuć. Nie chce iść do przodu bez Ciebie, chcę ciebie, chcę to coś dziwnego co między nami było, co sprawiało, że czekałam z niecierpliwością na każdy kolejny dzień, że wszystko miało znaczenie, każda godzina zajęć na uniwersytecie, każdy posiłek, każdy oddech.... 
To coś, co już nigdy, przenigdy nie wróci, nie powtórzy się, zniknęło...


That One Person You'll Never Lose Feelings For. No Matter What.

czwartek, 29 listopada 2012

Broken Pieces

Ostatnie dni były straszne. Nie jestem pewna czy to hormony czy jednak okres jesienno-zimowy. Istnieje też opcja, że jedno i drugie.
Na samą myśl o pisaniu licencjatu chce mi się płakać. Biorę książkę, z której mam czerpać informacje i zaczynam płakać. Dzisiaj powinnam była oddać pierwszy rozdział a nie mam nawet utworzonego pliku na komputerze. Dostałam dodatkowy tydzień ale nie wiem czy to cokolwiek zmieni. Nie mam na nic czasu. Nie. Tak bardzo niezorganizowana jestem. W maturalnej, mając natłok zajęć działałam jak mały robocik, wszystko robiłam w pewnym momencie mechanicznie, chodziłam jak w zegarku. Cały czas mówiłam, że jeśli na studiach też będę miała więcej do zrobienia to będę lepiej zorganizowana ale jednak tak się nie stało. Nie pomaga fakt, że mieszkam sama i nie ma nade mną "kata", który mnie pilnuje chociaż trochę i pomaga ogarnąć codzienne czynności w domu. Dobry trening na przyszłość, ale trochę za szybko, trochę zbyt głęboka woda...
Na dodatek wylądowałam w Radzie Uczelni przy Związku Studentów Polskich. Zebrania co tydzień, ciągle jakieś wydarzenia do zorganizowania a jutro wyjazd na szkolenie. Tego ostatniego trochę żałuję, bo to cały weekend zajęty, ale z drugiej strony wiem, że gdybym nie jechała to i tak nie wykorzystałabym tego czasu na  nic pożytecznego.
W ogóle przestałam o siebie trochę dbać. Mniej makijażu (nie żeby do tej pory były kilogramy), więcej chodzenia w bluzach, więcej jem... Niech to się skończy. Czuję, że ta zima będzie tak samo okropna jak ta 3 czy 4 lata temu...

I znowu o Tobie myślę. Nie ciągle, czasami. Przerwa trwała tylko kilka tygodni. Próbuję nie, ale to silniejsze ode mnie. Na dodatek, pełno wokół klonów...



środa, 21 listopada 2012

Out of Time

Dawno mnie nie było ale brakuje mi czasu na cokolwiek. Może poza imprezami, ale to forma odreagowania całego tygodnia. I szukanie "szczęścia".
Przez ponad 1,5 miesiąca zdążyłam narobić sobie zaległości na studiach ale kiedy wracam do domu zwyczajnie nie mam ochoty na nic poza spaniem, jedzeniem i piciem. Wszyscy powtarzali, że trzeci rok będzie najlżejszy bo licencjat, a jest zupełnie odwrotnie. Jutro powinnam przedstawić promotorce zarys wstępną wersję pierwszego rozdziału ale oczywiście nic nie mam, bo pierwsza książka przyszła dopiero tydzień temu i udało mi się przeczytać dopiero 30 stron. 30 stron, które sprawiło, że zaczęłam panikować nad tematem mojej pracy, bo chyba jednak będzie trochę inny niż zapowiadałam. Cóż, rzeczywistość jak zwykle wszystko zweryfikowała.
Na czwartkowej imprezie moje serce dało o sobie znać. Do zwykłego napadu częstoskurczu, którego już tak długo nie miałam i za którym wcale nie tęskniłam, dołączyła panika. Nigdy mi się to nie zdarzało i szkoda, że po raz pierwszy musiało akurat wtedy. Chociaż to miłe, kiedy skacze wokół ciebie jakieś siedem osób... Niestety od tego czasu ciągle pobolewa mnie serce i jeszcze nie panikuję z tego powodu, ale musiałam odstawić fajki i alkohol na jakiś czas. W sobotę jadę na koncert, muszę być w formie. Dodatkowym negatywnym czynnikiem jest pewnie jeszcze stres, ale tego się tak łatwo nie pozbędę. Zaczęłam go nawet zajadać, więc jest szansa na niewielkie przybranie na wadze.
Nie napiszę nic więcej, nie idzie mi, nie mogę się skupić...

niedziela, 28 października 2012

Big girls don't cry

Myślałam, że już nigdy nie będę przez Ciebie płakać ale się pomyliłam. Może to dlatego, że byłam wstawiona i rozmowa zeszła na jakieś dziwne i smutne tematy. Jak by nie było - łzy w oczach znów pojawiły się z Twojego powodu. Mam Cię dość.
Co zabawniejsze, moja mama, chociaż nie miała okazji Cię poznać, jest chyba bardziej na Ciebie wściekła niż ja, i bardziej Cię nienawidzi. I to chyba nie jest aż tak zbyt mocne słowo.
Szkoda, że moja pierwsza miłość okazała się złudzeniem. I tu chyba też nie przesadzam.

poniedziałek, 22 października 2012

How To Be Dead

Źle mi. Okropny wieczór.
Napadło mnie to straszne uczucie, kiedy wydaje mi się, że jestem skazana na samotność, że nikogo nie znajdę. I ciągle mam to wrażenie, że tyle mnie omija a czas leci... Brakuje mi cholera bliskości tej drugiej osoby. Jestem bliska płaczu choć nie jestem pewna czemu dokładnie.
Znowu jest tak, że komuś się podobam tylko, że nie jest to ktoś, kogo bym chciała. Przecież nie można się do niczego zmuszać, nie potrafię, zwłaszcza w takiej kwestii.
Jestem jednym wielkim zwątpieniem. Może to przez tą pogodę. Jesień i druga połowa zimy zawsze są jakieś takie cięższe. Trudniejsze i smutniejsze.
Chyba teraz naprawdę zamknęły się jakieś drzwi. Mam ochotę zrobić coś ze sobą, zmienić fryzurę, wydać fortunę na bezsensowną wizytę u kosmetyczki i zmienić zawartość swojej szafy. Znowu nie wiem jaka chcę być, kim chcę być.
Studia dobijają coraz bardziej. Mam poczucie zmarnowanych dwóch lat, ten rok będzie kolejnym. Tylko, że wcale nie mam na siebie pomysłu, nie wiem co chcę robić, nie jestem dobra tak naprawdę w niczym, nie wspominając już o czymś, co naprawdę by mi się podobało.
Dobra, to jednak jest kolejny kryzys. Nadszedł ten czas.
Czasem naprawdę nienawidzę życia.

czwartek, 18 października 2012

Make a Move

Uczelnia pochłania mnie bez reszty. No prawie. Trzeci rok miał, według przepowiedni i zapewnień wszystkich wokół, być tym najluźniejszym. Rzeczywistość jak zwykle wszystko zweryfikowała, sprawiając, że znowu nie uda mi się przytyć ani odrobinę. Wszyscy wykładowcy jak zwykle uważają, że są najważniejsi (chociaż ich przedmioty nie mają sensu, nie wspominając treści i sposobu ich prowadzenia...) a my, skoro zdecydowaliśmy się studiować, nie musimy spać ani jeść.
Z Ciebie chyba wreszcie się wyleczyłam. Myślę, że On ma w tym spory udział, chociaż nie znamy się zbyt dobrze i długo. I, tak, znowu jest to znajomość z internetu, ale biorąc pod uwagę mój tryb życia i organizację inne metody nie mają większych szans. Znajomość stopniowo się rozwija. Pierwszy tydzień pisania maili był naprawdę sympatyczny i niezobowiązujący. I cały czas się dziwiłam, że tak długo to trwa.
Aż wczoraj dałam się namówić na kolejny poziom wtajemniczenia i tu zapaliła się lampka kontrolna.
Mam wrażenie, że te drobne różnice, które do tej pory nie były aż tak widoczne, wczoraj ujrzały światło dzienne i wszystko nagle się posypało, jak domek z kart. To znaczy jeśli tak, to może dobrze, że już teraz a nie na spotkaniu face to face, kiedy mogłabym się jeszcze bardziej przyzwyczaić i nakręcić. Swoją drogą muszę zacząć jakoś nad tym panować.
Potem zauważyłam kilka drobnych szczegółów, które się nie zgadzały. Głupoty, które można z łatwością wyjaśnić "ochroną danych osobowych" w internecie. W końcu sama staram się tego pilnować. Ale tu odezwały się wspomnienia i obudziła się we mnie obawa, przed kolejną kłamliwą osobą. Co jeśli znowu.. ja zawsze tak trafiam, jakby nikt nie traktował mnie na serio, albo chciał mi na siłę zaimponować... I ciągle ktoś kłamie na swój temat. Czemu ja tak wybieram?
Boję się, chociaż chyba jeszcze za wcześnie na jakiekolwiek obawy, że historia w jakimś stopniu się powtórzy.
Bez sensu tak bać się na zapas, ale to silniejsze ode mnie. Nad niczym ostatnio nie panuję.

sobota, 29 września 2012

Wake Me Up When September Ends

Właściwie ostatni dzień września jest jutro, ale obawiam się, że nie będę miała zbyt dużo czasu na pisanie.
Wrzesień się kończy a razem z nim moje wakacje. Czas wrócić do uniwersyteckich obowiązków i samodzielności, miłości i rozczarowań, znajomych i imprez, porannych korków i wietrznej pogody...
Na pewno nie do Ciebie. Chyba w końcu udało mi się zamknąć te drzwi, ale ciągle trzeba jeszcze przekręcić klucz. Wmawiam sobie, choć to wcale nie jest dla mnie takie dobre, że jednak byłam tą przynętą a Ty tak świetnym aktorem. Chociaż mogłabym wyciągać z pamięci wszystkie przeczące temu drobiazgi... Ale nie pokazałeś mi w żaden choćby najmniejszy sposób, że faktycznie Ci zależało. Moja lipcowa próba utrzymywania zwykłego kontaktu, mimo Twoich zapewnień i chęci, też wzięła w łeb. A to chyba naprawdę wszystko wyjaśnia. Nie wiem, jak bym zareagowała gdybym spotkała Cię gdzieś przypadkiem. Na szczęście szanse na to są niewielkie.
Te wakacje... cóż, chyba mimo wszystko mogę uznać za dość pożyteczne i pouczające. Czegoś się nauczyłam (pomijając Twoją kwestię - obawiam się, że nie potrafię tak dobrze uczyć się na błędach), coś poznałam, spróbowałam nowych rzeczy... Pomijając to wszystko, te wakacje były dość przygnębiające i chyba nigdy jeszcze tak często nie chciało mi się płakać i nie płakałam.
Zdałam sobie sprawę, jakich fajnych znam ludzi. Ta garstka osób, z którymi rozmawiałam przez ostatnie 3 miesiące, z którymi się spotykałam, którzy mnie słuchali, motywowali, ochrzaniali...Tak strasznie się cieszę, że ich mam. Szkoda tylko, że zdecydowana większość z nich jest tutaj i tak rzadko się widzimy. Ale to pokazało mi, że najlepsi kumple to ci, z którymi nie rozmawiasz codziennie, widujesz się sporadycznie a mimo to, po takim czasie ciągle macie o czym rozmawiać, jak gdybyście widzieli się tydzień wcześniej. I wszystko jest w porządku.

Chciałam napisać coś jeszcze, ale oczywiście zapomniałam.
Jutro w nocy wyruszam do Domu 2.

sobota, 22 września 2012

untitled #3


Twój typ osobowosci:
Ludzie o tym typie charakteru sa spokojni, maja dystans do innych. Zainteresowani sa tym, jak funkcjonuje swiat. Posiadaja swietne zdolnosci manualne. To ryzykanci zyjacy chwila. Zazwyczaj zainteresowani i utalentowani w sportach ekstremalnych. Niewymagajacy wiele od zycia. Lojalni w stosunku do kolegów i swoich systemów wartosci. Nie przejmujacy sie zbytnio lamaniem prawa, jesli nie pozwala ono im czegos osiagnac. Niezalezni i analitycznie myslacy, wyrózniaja sie umiejetnoscia znajdywania rozwiazan napotykanych problemów.
Zawody które moglyby do Ciebie pasowac obejmuja:
Policjanci, detektywi, patolodzy sadowi, programisci komputerowi, informatycy, inzynierzy, stolarze, mechanicy, piloci, kierowcy, sportowcy, przedsiebiorcy, strazacy, sanitariusze, robotnicy budowlani, stomatolodzy, inzynierowie elektryki, rolnicy, zolnierze, kuratorzy, pracownic hut, pracownicy transportowi, zabójcy.


Hmmmm....

The Sun Also Rises

"(...)Nie ma żadnego powodu, aby dlatego, że jest ciemno, patrzeć na coś inaczej niż za dnia. Akurat, psiakrew, nie ma!
Kiedyś przyszła mi ta myśl do głowy i przez sześć miesięcy ani razu nie spałem przy zgaszonym świetle. To także genialny pomysł. A w ogóle do diabła z kobietami. Do diabła z tobą, Brett Ashley.
Kobiety potrafią być fajnymi przyjaciółmi.Strasznie fajnymi. Przede wszystkim trzeba być zakochanym w kobiecie, żeby mieć podstawę przyjaźni. W Brett miałem przyjaciela. Nie zastanawiałem się, jak to wygląda od jej strony. Otrzymywałem coś za nic. To tylko odwlekało przedłożenie rachunku. Rachunek przychodził zawsze. Był jedną z rzeczy, na które można liczyć.
Uważałem, że zapłaciłem za wszystko. Nie tak jak kobieta, która wciąż płaci i płaci. Nie chodziło tu o jakiś odwet czy karę. Prosta wymiana wartości. Oddaje się coś, a otrzymuje coś innego. Albo też pracuje się za coś. W jakiś sposób płaci się za wszystko, co dobre. Okupiłem sporo rzeczy, które sprawiały mi przyjemność, bo chciałem, żeby mi było dobrze. Płaci się albo nauką, albo doświadczeniem, albo ryzykiem, albo pieniędzmi. Korzystanie z życia to umiejętność uzyskania tyle, ile tylko można za swoje pieniądze, i świadomość, że się to ma. Za swoje pieniądze można dużo uzyskać. Świat jest dobrym miejscem do kupowania. To chyba znakomity system filozoficzny. 'Za pięć lat - pomyślałem - wyda mi się równie głupi jak wszystkie znakomite systemy filozoficzne, które dotychczas wyznawałem.'
Ale może to i nieprawda. Może człowiek z czasem uczy się czegoś. Było mi zupełnie obojętne, o co tu idzie. Chciałem jedynie wiedzieć, jak żyć na świecie. Może jeżeli ktoś się dowie, jak trzeba żyć na świecie, wywnioskuje z tego, o co w ogóle chodzi."

sobota, 8 września 2012

The Sun Also Rises

Myślałam, że kiedy tu przyjadę będzie mi łatwiej. Być może dlatego, że gdzieś tam w środku miałam nadzieję, że się odezwiesz, że się spotkamy i porozmawiamy. Nie potrafię wyjść z domu nie mając nadziei, że gdzieś Cię spotkam chociaż wiem, że to raczej niemożliwe.
Ciągle próbuję wszystko usprawiedliwiać. Może to mitomania, może jednak przeszłość, może zabawa... Może Ci zależało ale doszedłeś do wniosku, że tak będzie dla mnie lepiej.
Zmanipulowałeś mnie i moje uczucia. Nie wiem czy umyślnie czy nie. Wiem, że ciągle boli, że ciągle nie mogę się z tym wszystkim pogodzić, że myślę o Tobie za każdym razem kiedy się budzę i zasypiam...
Czasem mam ochotę wysłać Ci tego bloga, żebyś to wszystko przeczytał. Moja duma powstrzymuje mnie od tylu rzeczy...
Przez to wszystko uświadomiłam sobie jak sama potrafię świetnie udawać, ukrywać uczucia, nie pokazywać, że coś jest nie tak. Tyle lat. Boję się przyszłości bardziej niż mi się wydawało. Mam 21 lat i ciągle wydaje mi się, że tak wiele mnie omija.
Zaczęłam spotykać się z innymi ale to chyba jednak był błąd.


"To z powodu Brett zebrało mi się niedawno na płacz. Potem przypomniałem sobie, jak przed chwilą szła ulicą i wsiadała do samochodu, i oczywiście zaraz poczułem się znowu strasznie. Ogromnie łatwo jest być twardym za dnia, ale w nocy to zupełnie inna sprawa."

sobota, 1 września 2012

Too Many Faces

Właściwie już sama nie wiem co myśleć.
Z jednej strony najgorsza/najsmutniejsza wersja wydaje się być niesamowicie prawdopodobna - byłam przynętą potrzebną do odzyskania Jej. Ale z drugiej strony...
Czy naprawdę chciałoby Ci się aż tak mnie oszukiwać? Mówić to wszystko, przyjeżdżać w każdej wolnej chwili, opuszczać tyle dni pracy... Chyba, że aż tak Ci na niej zależało, że byłeś w stanie zrobić wszystko? A może chodzi o to, że nie potrafiłeś wybrać pomiędzy mną a Nią? A może naprawdę Ci na mnie zależało ale nie do końca dałeś sobie z Nią spokój, lub nie zdawałeś sobie sprawy, że nie pozbierałeś się całkiem po rozstaniu z Nią?
Nie wiem co myśleć.
Nie wiem co robić i w co wierzyć.
Za dużo możliwości.
Powinnam skupić się na egzaminach ale nie mogę. Znowu. Powrót tam oznacza zmniejszenie dystansu jaki nas dzieli. Choć trochę.

Powtarzam sobie, że gdyby naprawdę Ci na mnie zależało to mimo wszystko walczyłbyś o mnie.

czwartek, 30 sierpnia 2012

untitled #2

Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin Ruda.
Zawiodłaś się. Ale jutro wszystko powinno się wyjaśnić.


Update 31 sierpnia 2012r
Wyjaśniło się, bez mojej większej ingerencji. Kolejna analiza sprowadziła nowe wytłumaczenie, które wydaje się mieć najwięcej sensu i pozostawia najmniej znaków zapytania. W tym momencie powinnam znienawidzić Cię z całego serca.

niedziela, 26 sierpnia 2012

The Game of Love

Zaczynam się zastanawiać czy na pewno chcę dać Ci drugą szansę. Czy chcę się ciągle zastanawiać czy Ona znowu czegoś nie wymyśli i nie namiesza. Chcę ale cholernie się boję.

Decyzja podjęta. Pora wyłożyć karty i zakończyć tę rundę. Zobaczymy czy będzie następna...


środa, 22 sierpnia 2012

Want U Back

Nie mogę zasnąć. Byłam trochę zmęczona, chciałam się wyspać, ale nie mogę zasnąć.
Jestem podenerwowana. Stresuję się poprawkami bo nauka idzie mi gorzej niż kiedykolwiek. I myślę o Tobie, bo kiedy tam wrócę, odległość między nami drastycznie się zmniejszy. I co z tego? Ciągle nie wiem czy istnieje jeszcze jakaś szansa, choćby jej cień, że się spotkamy, porozmawiamy, że skorzystasz z drugiej szansy. Oboje skorzystamy. Milczysz od ponad miesiąca i nie wiem co mam myśleć, a domysły i internetowe przeszpiegi (chociaż te akurat są marne) tylko wszystko pogarszają. Pewnie, wydaje się, że już wszystko jest ok, że całkiem się pozbierałam, że dawna 'ja' wróciła. Tylko, że ta dawna też już nie istnieje. Nastąpiły niewielkie zmiany...
"If it's important to you, you'll find a way. If not, you'll find an excuse."
Chcę zawalczyć, bo ciągle wierzę, że jest o co choć zdecydowana większość bliskich mi osób mówi, że nie warto. Chcę żebyś o tym wiedział. Ale teraz przecież Twój ruch, a to milczenie tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że ciągle próbujesz, albo już Ci się udało zapomnieć o mnie. Że Ci nie zależało, że... no właśnie. Ciągle nie wiem co było prawdą a co nie. I to chciałam wyjaśnić. Ale nie dajesz mi... sobie szansy. Każda normalna osoba na moim miejscu, wykreśliłaby Cię ze swojego życia. Ale za bardzo mi na Tobie zależy.
"Take risks: if you win, you will be happy; if you lose, you will be wise."
Czy nie próbuję nic zrobić bo boję się, że odrzucisz mnie i drugą szansę? Nie, tego się nie boję, bo to robisz właśnie teraz. Nie wiem dlaczego. Coś mi mówi, że po prostu uważasz, że tak będzie dla mnie lepiej. Że wystarczająco mnie skrzywdziłeś i zasługuję na kogoś lepszego. To w Twoim stylu. Nie wiem czy tak jest. Najgorsze jest to, że nic nie wiem.
Czy boję się zaryzykować? Nie. Zawsze ryzykowałam. Często nawet wiedząc, że przegram. Więc dlaczego tym razem boję się zaryzykować, boję się postawić wszystko na jedną kartę, wóz albo przewóz. Chcąc dać Ci drugą szansę, też ryzykuję bo przecież możesz zrobić dokładnie to samo. Ale ja (głupia?) wierzę, że tym razem byś tego nie zrobił, że dostałeś nauczkę, że też się czegoś nauczyłeś. Dlaczego nie ryzykuję? Bo mam nadzieję, że odezwiesz się (dopiero) kiedy wrócę. Po prostu czekam.
Chyba boję się, że już nigdy nie spotkam kogoś takiego. Że będę musiała 'zadowolić się' czymś gorszym lub niczym.
Boję się, że już o mnie nie myślisz, że uwolniłeś się od wszelkich uczuć do mnie.
Dlatego nie szukam Twojego numeru w telefonie...

poniedziałek, 20 sierpnia 2012

Believe in Dreams

Przypomniało mi się, że miałam fajny sen. Już kiedyś śniło mi się coś podobnego, mianowicie... bmx!
Tym razem spotkałam jakiegoś chłopaka, który znał się na rzeczy i chyba razem z moimi znajomymi poszliśmy na coś w rodzaju targu. Zorganizowany był na podwórku za budynkiem w którym była moja podstawówka (tylko przez rok), potem gimnazjum a teraz jest szkoła muzyczna. W każdym bądź razie w jakiś prowizorycznych namiotach ustawionych w jeden długi korytarz sprzedawano obuwie na deskę/bmx i właśnie rowery. Niby miały być używane... I zdaje się, że zaczęliśmy szukać jakiegoś roweru dla mnie i dość szybko jeden znaleźliśmy...
Nie wiem co lepsze, to, czy jak śniło mi się, że w miniówce wywijałam triki na korytarzu szkolnym/uczelnianym gdzie było pełno ludzi...
Jak już znalazłam ten rower pojawiłam się nagle na podwórku, gdzie po zjedzeniu przepysznych ciastek z czekoladą (wyglądały jak tosty ale w życiu nie jadłam tak dobrych ciastek) pojawił się On. I mimo niepewności i wątpliwości i wszystkiego znowu było dobrze...



wtorek, 14 sierpnia 2012

Things ain't like they used to be

Mieliśmy być wczoraj w Kopenhadze. Taki przedwczesny prezent urodzinowy dla mnie, koncert The Black Keys. Bo oboje ich lubimy. Za każdym razem gdy o tym mówiłeś, upierałam się, że nie ma mowy. Ty natomiast, ciągle powtarzałeś, że wszystkim się zajmiesz i mam przestać dyskutować na ten temat. Zapierałam się jak mogłam, chociaż strasznie chciałam jechać. Chciałam pojechać z Tobą do Danii i zobaczyć ich na żywo.
Podświadomie chyba wiedziałam, że nic z tego nie wyjdzie. Nie miałam tylko pojęcia, że z takiego powodu. Myślałam raczej, że będę się tak skutecznie zapierać, że zrezygnujesz. A może to teraz wydaje mi się, że tak myślałam. Sama już nie wiem. Wszystko się pozacierało przez ostatnie 2,5 miesiąca.
Ciągle jestem na siebie zła, że tak ostro zareagowałam, gdy wszystko mi powiedziałeś. Chociaż to były czyste emocje. Twierdzisz, że Ci się należało, a ja dalej źle się z tym czuję.
Czyżby moje sumienie było głośniejsze niż Twoje?


sobota, 11 sierpnia 2012

Anybody seen my baby?

Nie spodziewałam się, że napiszę na taki temat, ale ponieważ czuję, że mnie w jakimś sensie dotyczy a pani psycholog w telewizji mnie wkurzyła to napiszę, a co!
A chodzi o.... dzieci!
To taki modny temat ostatnio, macierzyństwo, tacierzyństwo, antykoncepcja, aborcja i inne takie. Zostawmy temat aborcji w spokoju bo to chyba najbardziej wałkowany problem odkąd pamiętam.
W naszym społeczeństwie panuje ciągle taki stereotyp, że kobieta ma znaleźć chłopa, wyjść za niego, urodzić mu gromadkę dzieci, wychowywać je i czekać w domu na męża z obiadem. No dobra, trochę przesadziłam, ale jakoś tak to mniej więcej szło... Ostatnio to trochę ulega zmianie, kobieta się buntuje, łączy pracę zawodową z pracą w domu (facet jej nawet zaczął pomagać) i ślub też już niekoniecznie...
Tę część też zostawmy w spokoju, skupmy się teraz na dziecku...
Mam sporo koleżanek, które już (nawet od kilku lat) wymyślają imiona dla swoich przyszłych dzieci, chociaż kandydata na ojca nie ma na horyzoncie, planują ich liczbę i rozczulają się nad cudzymi maleństwami w wózkach. Mam też pojedyncze sztuki znajomych (tych troszkę starszych, ale nie tylko), których rodzice zaczynają zadawać pytania typu "to kiedy ślub/dziecko?"
Taka presja otoczenia, wiecie. I rozmowa rozwija się mniej więcej w ten sposób:
- Ale ja nie zamierzam mieć dzieci.
- Oczywiście, nie teraz, najpierw skończ te studia...
- Ale ja w ogóle nie zamierzam mieć dzieci.
- E tam wydaje ci się. Za jakiś czas zmienisz zdanie.
- Nie zmienię, od dawna twierdzę, że nie chcę mieć dzieci.
- Ale jak to tak bez dzieci? Dlaczego? (Ewentualnie może paść nawet pytanie "a co, wolisz dziewczyny?" serio! chociaż nie jestem pewna co ma piernik do wiatraka...)
Następnie padają argumenty przeciwko posiadaniu dziecka. Są oczywiście dość zróżnicowane, np. kiedy to partner naciska:
jak chcesz, to sam chodź z brzuchem 9 miesięcy, potem przetrwaj poród, karm, itd.
albo po prostu: boję się bólu, nie lubię dzieci bo wrzeszczą/śmierdzą/itd.itp, dziecko to więzienie - nie można wyjść z domu kiedy się chce (na zakupy, do kina, na spacer z przyjaciółką itd), nie ma się na nic czasu, trzeba poświęcić się dziecku, czasem występuje obawa przed tym, że dziecko urodzi się chore albo partner ucieknie a ona zostanie sama z dzieckiem na wychowaniu, rozstępy, dodatkowe kilogramy i inne 'deformacje' ciała., ewentualnie nie chcę dziecka wolę karierę.
Pewnie znalazłoby się coś jeszcze ale to takie chyba najczęstsze. Po tym następuje seria kontrargumentów, mających na celu... chyba zmianę nastawienia kobiety. I tak oto najczęstsze odpowiedzi na wymienione wyżej argumenty przeciw:
ciąża to takie piękny okres w życiu kobiety, jak maleństwo się urodzi obudzi się w tobie instynkt macierzyński, widocznie nie jesteś jeszcze wystarczająco rozwinięta emocjonalnie, jesteś samolubna, za bardzo skupiasz się na sobie, sama kiedyś byłaś taka mała, obślizgła i krzyczałaś, po co ci kariera skoro nie będziesz miała nikogo bliskiego, rolą kobiety jest urodzić dziecko, kto się tobą zajmie na starość i zarobi na nasze emerytury, itp, itd.
Osobiście najbardziej lubię argument "kto się tobą zajmie na starość?!". To dopiero byłby egoizm - urodzić dziecko/dzieci tylko po to, żeby miał się kto mną opiekować jak będę stara i będę sikać pod siebie. Swoją drogą skąd pewność, że dziecko mimo okazanej miłości nie okaże się niewdzięczne i nie ucieknie za granicę zrywając kontakt ze swoją rodzicielką? Wtedy by było... Poświęciłam takiemu swoje życie, czas i zdrowie a ono ma cię gdzieś kiedy go potrzebujesz.
Tak, ja wiem, że temat jest trudny i dość kontrowersyjny i mogłabym się dłuuugo na ten temat rozpisywać, ale mam jedno istotne pytanie:
Skoro osoba, która nie chce mieć dziecka, nie krytykuje tych, którzy się na potomstwo decydują, to dlaczego nie działa to w drugą stronę? Przez cholerne stereotypy, ci "pro-dziecięcy" oceniają i próbują na siłę przekonać tych niechętnych. Tylko po cholerę pchać się z butami w cudze życie? Jeśli taka Mariolka w wieku 45 lat, stwierdzi "kurde, czemu ja się nie zdecydowałam na dziecko jak mogłam?" to chyba jest to jej problem i jej własna decyzja (bo mówimy cały czas o sytuacji nigdy-nie-chcę-dziecka, a nie, nazwijmy to, wypadkach losowych). Może lepiej żeby taka Mariolka zaszła w ciążę z nadzieją, że instynkt macierzyński się obudzi a tu nic! Dziecko cierpi, albo z rodzicami/rodzicem albo w domu dziecka. Naprawdę super pomysł, namawiać kogoś do podjęcia takiej ważnej decyzji, która jest decyzją na całe życie. Jak tatuaż, tylko ten można albo ukryć albo usunąć i myślę, że dużo łatwiej o tym zapomnieć.
Może ktoś naprawdę nie czuję się na siłach by zostać matką. Są tacy ludzie, o których mówi się, że nie powinni mieć dzieci i wbrew pozorom nie dotyczy to tylko ćpunów, alkoholików, złodziei itd.
Jesteśmy takim głupim społeczeństwem, że czasem aż nie mogę w to uwierzyć. Dlaczego mamy tendencję do przekonywania kogoś do podjęcia jakiejś decyzji, wmówienia, że "tak trzeba" i generalnie ingerowania w cudze życie bez pytania. A potem 'niechcący' kogoś namówimy, okazuje się, że to jednak nie był dobry pomysł i ta osoba, zostaje sama z problemem. Skupcie się ludzie, do krwy nędzy, na własnym życiu i sami róbcie to, co uważacie za słuszne. Rada wam nie wystarczy?
Zdenerwowałam się i pewnie znowu zapomniałam o wielu aspektach, o których chciałam napisać. Z grubsza udało mi się chyba przekazać to co chciałam (czyli po prostu irytację).Trochę okrutne, ale prawdziwe.

Dziękuję, pozdrawiam.
Komentarze niepotrzebne, potrzebowałam pozbyć się negatywnych emocji żeby ciśnienie spadło...


niedziela, 5 sierpnia 2012

untitled #1

Wygląda na to, że mając lepszy humor nie mam o czym tu tak naprawdę pisać. Zbyt dużo myśli jednocześnie, nie potrafię ich przystopować, oddzielić, spisać. Może nie chcę i dlatego...
Póki co, korzystam z resztek wolności i dobrego humoru. Od robienia głupot się nie uwolnię ale podobno jestem rudą wiedźmą, więc przyjmijmy to za wyjaśnienie...
Jest dobrze.

środa, 1 sierpnia 2012

Hope for the best, be prepared for the worst

Jest postęp. Nawet podwójny.
Ostatnie trzy noce udało mi się w większości przespać, bez nerwowego turlania się po łóżku przez jakieś trzy godziny. Nie wiem czy dlatego, że byłam bardziej zmęczona czy dlatego, że kładłam się wcześniej, ważne, że chodziłam w miarę wyspana.
Wczoraj poprawił mi się humor. Dzięki piosence, tylko oczywiście nie za bardzo pamiętam dzięki której konkretnie. Czułabym się pewnie jeszcze lepiej, gdyby nie te cholerne upały, które znowu sprawiają, że pragnę zostać pingwinem i zamieszkać w lodówce. Źle to znoszę. Przypuszczam, że o wiele lepiej bym się czuła, gdybym nie musiała wracać na wakacje do domu, a mogła zostać na drugim końcu Polski. Ale jeszcze tylko miesiąc i wszystko wróci, mniej lub bardziej, do normy. Mam nadzieję.
Oprócz ogólnej poprawy nastroju, wrócił też ten wredny humorek, który gdzieś ostatnio zniknął. Na nowo budzi się we mnie ta zła dziewczynka, która gdzieś się schowała. Nie wiem czy zdąży się całkiem obudzić i jak długo ta poprawa się utrzyma. Ostatnim razem trwała jakieś dwa tygodnie. Dwa tygodnie temu.
Powinnam się tym cieszyć i z tego korzystać ale oczywiście nie mam jak. Nie wyjdę na miasto bo nie mam z kim, poza tym jutro znowu muszę wcześniej wstać. Odbiję sobie w piątek jeśli po drodze nic się nie posypie...
To nie znaczy, że przestałam o Nim myśleć. Wróciło to nastawienie, kiedy cieszę się, że to co było, w ogóle miało miejsce, chociaż trwało tak krótko i skończyło się bez ostrzeżenia. Wierzę, mam nadzieję, że poskładamy to razem do kupy, ale zdaję sobie sprawę, że może się posypać jeszcze bardziej.

Chyba znowu zgubiłam wątek. Moje problemy z koncentracją sięgają ostatnio zenitu. Może czekająca mnie niedługo wizyta u lekarza coś wyjaśni, chociaż szczerze wolałabym nie.

Przypomniało mi się co siedziało mi w głowie. Ale to nie dziś. Nie w tej notce. Nie przy tym humorze...

Edit: Zapomniałam! Znowu zaczęłam odczuwać głód i w miarę normalnie jeść. Z przytycia i tak raczej nici ale może przynajmniej ponownie nie schudnę. Humorze, utrzymaj się, proszę!

poniedziałek, 30 lipca 2012

Dazed and Confused

Znaliśmy się tak krótko, tak dobrze czuliśmy się w swoim towarzystwie a tak bardzo odmieniłeś mój sposób patrzenia na świat. Wszystko stało się lepsze, poza tym wszystkim, co uniemożliwiało nam przebywanie ze sobą 24h na dobę. Ale to były szczegóły. Do tej pory zaskakuje mnie to, jak łatwo dzięki Tobie uwierzyłam, że wszystko może być lepsze, że mogę być szczęśliwa z drugą osobą i dzięki drugiej osobie. Kiedyś napisałeś:
"No właśnie, normalne... Nie chciałbym za cholerę, żeby to, co się między nami dzieje było normalne! Tak jest świetnie i mam nadzieję, że myślisz podobnie (...)"
Nie myślałam podobnie. Myślałam dokładnie tak samo. Ciągle tak myślę, chociaż tego co było już nie ma. Przez Ciebie.
Przyznałeś się do kłamstw i błędów, które zrobiłeś w tym krótkim czasie. Tak, początkowo byłam wściekła, bo nie rozumiałam co się dzieje, bo odszedłeś zakładając z góry, że tak będzie lepiej. Dla mnie? Wolałabym, żebyś walczył, spróbował. Wtedy wiedziałabym, że naprawdę Ci na mnie zależało, że kiedy napisałeś, że pozbycie się mnie to ostatnie na co masz ochotę, że naprawdę tak było. Ludzie popełniają błędy. Przyznać się do nich to jedno, próbować je naprawić to drugie. Mówiłeś o zmarnowanej szansie jaką ze mną miałeś. Tak, wiem, że początkowo zareagowałam ostro. Ale Ty nawet nie próbowałeś walczyć o drugą szansę. Założyłeś z góry, że nie masz na nią szansy. A ja chciałam Ci ją dać. Nie od razu, ale po jakimś czasie, gdy wszystko choć trochę przetrawiłam, gdy zrozumiałam, że ciągle mi na Tobie zależy, że ciągle chcę z Tobą być. Mimo wszystko. Jest jeden problem, którego ja nie mogę się pozbyć. Ty mógłbyś ale wiem, że nie potrafiłbyś tak całkiem usunąć jednego elementu ze swojego życia. Minęły dwa miesiące a ja myślę o Tobie codziennie, równie często jak na początku. I cały czas mam nadzieję, że wszystko się ułoży i znowu będziemy razem. Ciągle chcę Ci dać drugą szansę.
Zdążyliśmy ustalić, że mimo wszystko nie chcemy zrywać ze sobą kontaktu, a jednak od miesiąca się nie odezwałeś. Przecież wiesz, że miałam rację mówiąc, że powinniśmy porozmawiać twarzą w twarz.
Ciągle mam nadzieję, że jeszcze będziemy razem. Chcę Ci dać drugą szansę i chcę żebyś z niej skorzystał, a nie odrzucał. Tylko Ty o tym wszystkim nie wiesz...


niedziela, 29 lipca 2012

Keep complaining

Nie lubię pisać pierwszych notek bo nigdy nie wiem co napisać. Poza tym jest zbyt gorąco i jestem zbyt niewyspana by napisać coś konkretnego. Właśnie...
Ostatnio nie mogę spać. Nie jestem pewna czy to z powodu wysokich temperatur, które uparcie utrzymują się nawet w nocy czy dlatego, że za dużo myślę i analizuję. Przypuszczam, że bardziej jednak to drugie. Najgorsze jest to, że właśnie wtedy dociera do mnie najwięcej przemyśleń, pytań, problemów i pomysłów, którymi chyba chciałabym się z kimś podzielić ale... No właśnie, "ale".
Ale nie mam do kogo się zwrócić. Nie chcę rozmawiać o tym z rodzicami czy przyjaciółmi. Nie mam nikogo innego, komu chciałabym, albo raczej mogłabym to wszystko powiedzieć, nie czując się potem źle i udając, że nic takiego nie miało miejsca.
Ale najgorsze jest chyba to, że kiedy wreszcie rano się obudzę zapominam o wszystkich efektach tych męczących nocnych przemyśleń. Nie pamiętam wniosków do jakich doszłam, nie pamiętam nowych pytań jakie wykluły się wtedy w mojej głowie i nie pamiętam, dlaczego konkretnie miałam łzy w oczach.
Może teraz, zamiast po raz dwudziesty przewracać się na bok i zwijać się w jak najmniejszą kulkę pod kołdrą uda mi się to wszystko zapisać, żeby następnego dnia móc zaprzątać sobie tym głowę od rana do wieczora, do kolejnej prawie bezsennej nocy.