Nie chcę rzygania tęczą.
Nie chcę kontaktu 24 godziny na dobę.
Nie chcę wzajemnego zarzucania braku czasu.
Nie chcę uzależnienia od obecności drugiej osoby.
Nie chcę poświęcania innych rzeczy i znajomości.
Nie chcę egoizmu.
Chcę swobody i poczucia bezpieczeństwa, zaufania i szacunku. Chcę kogoś, z kim będę mogła po prostu posiedzieć w tym samym pomieszczeniu, niekoniecznie robiąc coś wspólnie. Chcę móc się przytulić i być przytulaną. Chcę wyrozumiałości dla moich dziwactw i obaw, chcę wspólnych fantazji i upodobań. Chcę się czasem o coś posprzeczać, mieć inne zdanie. Chcę mieć poczucie, że jeśli coś się stanie, jeśli będę miała gorszy dzień, jeśli się przeziębię, jeśli będę miała problem z powrotem do domu, jeśli coś mi się uda, jeśli nie będzie mi się chciało robić obiadu, jeśli nie będę mogła zasnąć, jeśli będę potrzebowała motywacji do pójścia na zajęcia... chcę móc zwrócić się wtedy do tej jednej osoby, podzielić się tym z nią i wiedzieć, że postara się mi pomóc. Nie wyśmieje mnie, nie oleje, ale zrobi tyle ile może.
To naprawdę tak dużo?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz