Translate

niedziela, 30 czerwca 2013

The game played right

Ok, mam dosyć tych gierek.
Nienawidzę kiedy ktoś nie potrafi się określić, wysyła niejasne sygnały, owija w bawełnę, nie mówi wprost o co mu chodzi...
Mogę się tylko domyślać, że chodzi Ci tylko o jednorazową przygodę, chociaż jak na takie "marzenie" jesteś dosyć wytrwały.
To tylko ja, głupia i naiwna wmawiałam sobie, że może jednak chodzi o coś więcej.
Ok, nie rozmawiamy na fb, bo to w gruncie rzeczy głupie, też tego nie lubię. Nie smsujemy, nie dzwonimy.. Ok, jestem w stanie to zrozumieć.
Dobra, pierwszą propozycje spotkania na kawę to ja skopałam, zapominając o ulubionej zasadzie "nie komplikuj".
Jedno spotkanie nam wyszło ale dlatego, że było sporo wolnego i było dość spontaniczne. To wtedy dotarło do mnie, że nasze intencje chyba jednak mocno się różnią...
Mieliśmy się spotkać, omawialiśmy to wstępnie gdy byłeś w pracy i nawet znalazłeś chwilę, żeby mi odpisać. Wtedy zresztą, nie zapraszałeś mnie do siebie, mieliśmy pójść "w teren".
Ciągle pracujesz, ciągle nie masz czasu. Już dwa razy spotkania nie wyszły bo "nie zdążyłeś/nie dałeś rady/itd"
Przez prawie 24h nie zwracałeś uwagi na telefon? Nie proponujesz spotkania tak po prostu?
Sorry, skarbie, nie będziemy się w ten sposób bawić...

sobota, 15 czerwca 2013

Lifeline

Internet i odległość. Powinny współgrać a utrudniają.
Dopiero dzisiaj dowiedziałam się, że A. nie żyje. Zginął w maju zeszłego roku. Jestem wściekła na siebie, że nie wiedziałam wcześniej.
Poznaliśmy się, kiedy miałam jakieś 8 czy 9 lat. Okazało się, że mieszka w mieście nie tak daleko ode mnie. Polubiliśmy się, pisaliśmy listy, kilka razy rozmawialiśmy przez telefon. Po kilku latach, nie pamiętam teraz po ilu... 8? 10? Spotkaliśmy się znowu. Byłam w liceum, on już je skończył, wyjechał do Anglii. Spędziliśmy razem cały dzień. Po raz pierwszy i ostatni odkąd się poznaliśmy.
Odległość wpłynęła źle na nasz kontakt. Praktycznie nie rozmawialiśmy, właściwie składaliśmy sobie tylko życzenia urodzinowe.
A dzisiaj odkryłam, że A. nie żyje. Jechał ze swoją żoną na motorze, zderzyli się z samochodem. Nie znam szczegółów, ale przeczytałam, że zmarł na miejscu. Jej prawie nic się nie stało.
Gdyby nie to, że chciałam z nim pogadać, zapytać co słychać itp... Nie mogłam bo konto na fb było od dawna nieaktywne. Zaczęłam szukać, znalazłam profil jego brata, który pewnie mnie nie pamięta i jego żony... A tam zdjęcia, symbol znicza przy dacie z maja... Nie mogłam uwierzyć, szukałam dalej, znalazłam angielski artykuł z gazety....
Nie wiem gdzie i kiedy był pogrzeb. W wakacje pojadę na cmentarz, może tam go znajdę... Nie chcę pisać ani do jego żony, ani brata, raczej mnie nie pamiętają. Poszukam na własną rękę.
 23 lata to tak strasznie mało... Całe życie było przed nim....
Jestem wściekła na siebie, że dowiedziałam się tak późno, że nie było nikogo kto mógł mnie poinformować, że nie rozmawiałam z Tobą częściej...
Jestem taka beznadziejna w utrzymywaniu kontaktów z ludźmi... Ale wiem, że gdybyś nie wyjechał, dalej pisalibyśmy do siebie listy. Te tradycyjne, na papierze.


A ta piosenka będzie mi się zawsze kojarzyła z kolonijną dyskoteką na którą też przyszłam.

niedziela, 9 czerwca 2013

untitled #5

She didn’t really want to forget all of it, because it had all meant happiness at the time it happened. She only wanted to be able someday to remember without finding it painful. That was the trick, to keep all the good things from the past and cast away the ones that hurt.
— Rona Jaffe, The Best of Everything





Znalezione. Zapisuję, żeby nie zgubić bo lepiej chyba nie dało się tego ująć.

sobota, 1 czerwca 2013

No Love Allowed

Sama już nie wiem czy dużo się dzieje i zmienia czy wręcz przeciwnie.
Wiem, że nie mam czasu, walczę z czasem próbując jednocześnie nie myśleć o tym samym dniu dokładnie rok temu.
Coś siedzi w mojej głowie, nie wiem co, ale wydaje się być jakąś dziwną blokadą.
Nie jestem jeszcze gotowa na nic nowego?